#WojennyDzień - Zamknięcie getta w Krakowie

21 marca 1941 r. getto krakowskie zostało zamknięte, a przekraczanie jego granic bez przepustek było karane. Stało się tak na mocy zarządzenia gubernatora dystryktu krakowskiego Ottona Wächtera, w którym oznajmiono, że od 3 do 20 marca 1941 r. wszyscy Żydzi mieszkający w Krakowie mieli przeprowadzić się do zamkniętej dzielnicy mieszkaniowej.

Konieczność utworzenia odrębnej dzielnicy uzasadniano względami sanitarnymi, gospodarczymi oraz porządkowymi. Getto było zlokalizowane w krakowskiej dzielnicy Podgórze. Zgodnie z rozporządzeniem ludność żydowska zamieszkująca w większości dzielnicę Kazimierz miała być z niej wysiedlona na teren getta. Osoby o nieżydowskim pochodzeniu, które do 20 marca 1941 r. nie opuściły swoich mieszkań, miały być wysiedlane i kierowane do prac przymusowych. Mieszkania przydzielał Miejski Urząd Mieszkaniowy.

Warsztaty, sklepy oraz przedsiębiorstwa żydowskie pozostające poza gettem nie zostały objęte obowiązkiem przeniesienia i mogły nadal funkcjonować, ale nie wolno ich było wykorzystywać w celach mieszkaniowych.

Urzędy, przedsiębiorstwa oraz zakłady pracy dla ludności nieżydowskiej, które były położone na terenie utworzonego getta, należało przenieść do innej dzielnicy miasta. Jeśli nie było to możliwe, należało zastąpić pracowników polskich żydowskimi. Z kolei pracowników żydowskich, którzy byli zatrudnieni poza gettem, należało zastąpić pracownikami nieżydowskimi.

Osoby o pochodzeniu nieżydowskim miały zakaz mieszkania i przebywania w getcie. Ponadto nie mogły one udzielać Żydom pomocy mieszkaniowej. Taka forma pomocy, choćby przejściowa, mogła nieść za sobą konfiskatę mieszkania. Teren utworzonego getta osoby o pochodzeniu nieżydowskim mogły przekraczać tylko za pokazaniem specjalnego zezwolenia, które wystawiał starosta miejski w Krakowie na podstawie umotywowanego wniosku. Z kolei Żydzi, którzy mieli zezwolenie na opuszczenie getta musieli posiadać dodatkowe, specjalne poświadczenie, zawierające dowód przeprowadzonego odwszenia.

Za prawidłowe funkcjonowanie getta, m.in. za utrzymywanie porządku oraz urządzeń sanitarnych, odpowiedzialność ponosiła Rada Żydowska (Judenrat) miasta Krakowa.

Getto zlikwidowano w marcu 1943 r., po dwóch latach jego funkcjonowania. Osoby niezdolne do pracy, przede wszystkim starsze i dzieci, były mordowane na miejscu. Pozostali trafiali do niemieckiego nazistowskiego obozu pracy w Płaszowie, a następnie do KL Auschwitz-Birkenau. Większość żydowskiej społeczności przedwojennego Krakowa zginęła.