#WojennyDzień - Wymordowanie przez Niemców dzieci i części personelu Żydowskiego Domu Sierot w Lublinie

24 marca 1942 r. podczas kolejnej akcji wysiedleńczej ludności żydowskiej z Lublina Niemcy dokonali rozstrzelania 108 dzieci w wieku od dwóch do ośmiu lat oraz trzech opiekunek z sierocińca mieszczącego się przy ul. Grodzkiej 11. W akcji, poza Niemcami, brali udział także członkowie żydowskiej Służby Porządkowej oraz litewskie i ukraińskie służby pomocnicze.

Głównym celem niemieckiej nazistowskiej polityki względem ludności żydowskiej była ich fizyczna eksterminacja. Pierwszymi ofiarami tej polityki byli najsłabsi, a więc osoby chore, niepełnosprawne, starsze wiekiem oraz dzieci.

Akcja, która miała miejsce 24 marca 1942 r. została wcześniej dokładnie zaplanowana. Dzieci żydowskie z sierocińca załadowano do ciężarówek i przewieziono na teren nieczynnej kopalni piasku w dzielnicy Tatary. Towarzyszyły im trzy opiekunki, które nie chciały opuszczać swych podopiecznych. Kilka dni przed zaplanowaną akcją robotnicy żydowscy wykopali doły, które stały się grobami. W dniu egzekucji Niemcy zakazali ludności polskiej opuszczania swoich domów, aby nie stała się ona świadkiem zbrodni.

W 1948 r. ciała zamordowanych dzieci i opiekunek w dzielnicy Tatary zostały ekshumowane i przeniesione na cmentarz żydowski w Lublinie. O tragicznym losie mieszkańców z ul. Grodzkiej 11 przypomina tablica umieszczona na budynku w 45 rocznicę likwidacji getta.

Tego samego dnia, czyli 24 marca 1942 r., prawdopodobnie rozstrzelano również pensjonariuszy Domu Starców przy ul. Krawieckiej 5. Ustalenie liczby ofiar jest jednak niemożliwe ze względu na brak zachowanych dokumentów. Jedyną posiadaną informacją jest notatka sporządzona na posiedzeniu Rady Żydowskiej (Judenratu), w której poinformowano o wysiedleniu pensjonariuszy oraz planach zagospodarowania budynku.