#PoznajWystawęGłówną - eksponaty związane z deportacjami obywateli Polskich w głąb Związku Sowieckiego | #M2WSwirtualnie
#zostańwdomu i #PoznajWystawęGłówną M2WSWIRTUALNIE. W kolejnym odcinku naszego cyklu prezentujemy te miejsca naszej głównej ekspozycji, które związane są z deportacjami obywateli polskich w głąb Związku Sowieckiego. W sobotę, 13 kwietnia 1940 r., rozpoczęła się druga fala wywózek, która objęła kilkadziesiąt tysięcy ludzi.
W tym roku przypada 80 rocznica deportacji obywateli polskich w głąb Związku Sowieckiego, której trzy fale nastąpiły w lutym, kwietniu i między majem a lipcem 1940 r. Na wystawie głównej z tymi wydarzeniami związane są eksponaty, które towarzyszyły deportowanym w czasie dramatycznej podróży na Wschód i na zesłaniu: kufer na niezbędne rzeczy osobiste, maska na twarz chroniąca od mrozów, ręcznie wykonane przedmioty osobiste oraz krzyże z cmentarzy, na których zostali pochowani zmarli z wycieńczenia, chorób, głodu i ciężkiej pracy deportowani obywatele polscy.
Masowe deportacje były jednym z elementów polityki terroru i sowietyzacji prowadzonych przez ZSRS na okupowanych terenach wschodnich województw Polski po 17 września 1939 r. W dniu 13 kwietnia 1940 roku rozpoczęła się druga z czterech fal deportacji z lat 1940 - 1941. Na zesłanie do Kazachstanu skierowano wówczas ponad 61 000 obywateli polskich, których transportowano koleją, w bydlęcych wagonach, w których panowały nieludzkie warunki. Deportacją zostały objęte głownie rodziny ofiar zbrodni katyńskiej, co stanowi swoiste dopełnienie tego aktu ludobójstwa. Wywieziono wówczas także nauczycieli, żandarmów, pracowników kolei, ziemian, przedsiębiorców, kupców, działaczy społecznych wraz z ich rodzinami. Osoby deportowane były zmuszone samodzielnie znaleźć źródło utrzymania dla siebie i swoich bliskich, aby móc egzystować w tragicznych warunkach, w jakich się znaleźli.
W tym roku przypada 80 rocznica deportacji obywateli polskich w głąb Związku Sowieckiego, której trzy fale nastąpiły w lutym, kwietniu i między majem a lipcem 1940 r. Na wystawie głównej z tymi wydarzeniami związane są eksponaty, które towarzyszyły deportowanym w czasie dramatycznej podróży na Wschód i na zesłaniu: kufer na niezbędne rzeczy osobiste, maska na twarz chroniąca od mrozów, ręcznie wykonane przedmioty osobiste oraz krzyże z cmentarzy, na których zostali pochowani zmarli z wycieńczenia, chorób, głodu i ciężkiej pracy deportowani obywatele polscy.
Masowe deportacje były jednym z elementów polityki terroru i sowietyzacji prowadzonych przez ZSRS na okupowanych terenach wschodnich województw Polski po 17 września 1939 r. W dniu 13 kwietnia 1940 roku rozpoczęła się druga z czterech fal deportacji z lat 1940 - 1941. Na zesłanie do Kazachstanu skierowano wówczas ponad 61 000 obywateli polskich, których transportowano koleją, w bydlęcych wagonach, w których panowały nieludzkie warunki. Deportacją zostały objęte głownie rodziny ofiar zbrodni katyńskiej, co stanowi swoiste dopełnienie tego aktu ludobójstwa. Wywieziono wówczas także nauczycieli, żandarmów, pracowników kolei, ziemian, przedsiębiorców, kupców, działaczy społecznych wraz z ich rodzinami. Osoby deportowane były zmuszone samodzielnie znaleźć źródło utrzymania dla siebie i swoich bliskich, aby móc egzystować w tragicznych warunkach, w jakich się znaleźli.
