#PoznajWystawęGłówną - eksponaty dotyczące tworzenia oddziałów Wojska Polskiego we Francji | #M2WSwirtualnie

W ramach cyklu #PoznajWystawęGłówną przedstawiamy fragment ekspozycji dotyczący m.in. tworzenia oddziałów Wojska Polskiego we Francji. Prezentowane jest tu uzbrojenie i umundurowanie polskiego żołnierza z 2. Dywizji Strzelców Pieszych (DSP), czyli jednostki która wzięła udział w walkach z Niemcami w obronie Francji w czerwcu 1940 r. Żołnierze 2. DSP, podobnie jak pozostałe polskie jednostki wojskowe zorganizowane we Francji, byli uzbrojeni we francuską broń.

Część żołnierzy 2. DSP w lutym 1940 r. została skierowana do szeregów formowanej w tym czasie Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich (SBSP). Jej dowódcą został mianowany gen. Zygmunt Bohusz-Szyszko. Pierwotnie Brygada miała wejść w skład alianckiego korpusu ekspedycyjnego, który miał wesprzeć Finów walczących z Sowietami. Zakończenie wojny zimowej przekreśliło jednak te plany. Ostatecznie w maju 1940 r. polska brygada wraz z oddziałami francuskimi, brytyjskimi i norweskimi wzięła udział w walkach o Narwik.

Podstawową bronią strzelecką używaną przez żołnierzy Brygady Podhalańskiej oraz część żołnierzy 2. Dywizji Strzelców Pieszych był francuski karabin MAS wz. 36. Karabin był bronią powtarzalną odtylcową, kalibru 7,5 mm z zamkiem ślizgowo-obrotowym czterotaktowym, zasilaną z pięcionabojowego pudełkowego magazynka. Został zaprojektowany we francuskiej wytwórni uzbrojenia w Saint-Étienne (Manufacture d’armes de Saint-Étienne, MAS), a w 1938 r. rozpoczęto tam jego masową produkcję. Zapasy broni starszego typu były jednak na tyle duże, że w 1940 r. nowe karabiny znajdowały się na uzbrojeniu jedynie części jednostek biorących udział w działaniach wojennych. Karabin MAS wz. 36 mimo, że stosunkowo nowoczesny, nie miał dobrej opinii wśród żołnierzy, gdyż był uznawany za broń skomplikowaną i niewygodną w obsłudze.