#PoznajWystawęCzasową - eksponaty związane z powstaniem w getcie warszawskim | #M2WSwirtualnie

#zostańwdomu i #PoznajWystawęCzasową a na niej dwa wyjątkowe eksponaty związane z powstaniem w getcie warszawskim - książkę Marii Kann, Na oczach świata oraz tacę wydobytą z ruin getta. Pierwszy z nich to głośne wołanie o tragedii obywateli polskich pochodzenia żydowskiego skierowane do sumienia świata, a drugi to niemy jej świadek.

Bo przecież tylko Polacy, tylko Polska czyniła wszystko, co było w jej mocy, aby ulżyć niedoli, ratować mordowanych. Rząd Rzeczypospolitej, który otrzymał z Kraju wiadomości o rzezi i o bohaterskiej obronie uczynił wszystko, aby spowodować pomoc dla Żydów (…).

Nie może jednak Polska nic więcej uczynić – niż czyni. Tak samo jak nie może dziś ratować swych synów najlepszych, ginących w Oświęcimiu, Majdanku, masakrowanych na Pawiaku, mordowanych planowo po wsiach Lubelszczyzny, Radomskiego, Kielecczyzny, Krakowskiego i w całym Kraju. Tak jak nie możemy ratować chwytanych na ulicach miast i rozstrzeliwanych za niepopełnione winy (…).

Ta broszura będąca dokumentem – jest także wołaniem do sumienia świata.

(Maria Kann, Na oczach świata, 1943, s. 6-7).

 

Niemym świadkiem tragicznego losu powstańców i mieszkańców getta warszawskiego jest emaliowana, metalowa taca ozdobiona Tarczą Dawida – symbolem żydowskiej tożsamości i judaizmu.

Walki w getcie warszawskim rozpoczęły się 19 kwietnia 1943 r., kiedy to oddziały niemieckie, liczące ok. 2 tys. ludzi, wkroczyły na jego teren z zadaniem likwidacji żydowskiej konspiracji i jej przygotowań do walki. Przeciwko Niemcom wystąpiło około 500 powstańców z Żydowskiej Organizacji Bojowej i Żydowskiego Związku Wojskowego, wspomaganych przez pozostałą jeszcze w getcie ludność cywilną. Walki toczyły się o każdy dom i bunkier, Niemcy nie okazywali żadnej litości żydowskim bojownikom. Po miesiącu walk, kiedy getto leżało już w gruzach, kiedy wysadzono w powietrze Wielką Synagogę (15 maja 1943 r.), dowództwo niemieckie ogłosiło zakończenie działań bojowych, chociaż odosobnione punkty oporu walczyły jeszcze w czerwcu. Jak się szacuje w walkach zginęło około 7 tys. Żydów, część bojowników wycofała się kanałami poza teren getta, a ci którzy przeżyli byli wywożeni do obozów zagłady i obozów pracy.

Powstanie, pomimo tego że zakończyło się militarną porażką, stanowiło niezwykle ważny moment w historii polskich Żydów. Z bronią w ręku podjęli wówczas walkę z niemieckim barbarzyńcą i wyrazili w ten sposób swój zbrojny sprzeciw wobec zagłady.

Nie należy także zapominać o wsparciu dla walczących Żydów udzielonym ze strony Polskiego Państwa Podziemnego, które w miarę swoich możliwości dostarczało walczącym środków do walki.

Eksponaty: Zbiory Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku

#zostańwdomu i #PoznajWystawęCzasową a na niej dwa wyjątkowe eksponaty związane z powstaniem w getcie warszawskim - książkę Marii Kann, Na oczach świata oraz tacę wydobytą z ruin getta. Pierwszy z nich to głośne wołanie o tragedii obywateli polskich pochodzenia żydowskiego skierowane do sumienia świata, a drugi to niemy jej świadek.

Bo przecież tylko Polacy, tylko Polska czyniła wszystko, co było w jej mocy, aby ulżyć niedoli, ratować mordowanych. Rząd Rzeczypospolitej, który otrzymał z Kraju wiadomości o rzezi i o bohaterskiej obronie uczynił wszystko, aby spowodować pomoc dla Żydów (…).

Nie może jednak Polska nic więcej uczynić – niż czyni. Tak samo jak nie może dziś ratować swych synów najlepszych, ginących w Oświęcimiu, Majdanku, masakrowanych na Pawiaku, mordowanych planowo po wsiach Lubelszczyzny, Radomskiego, Kielecczyzny, Krakowskiego i w całym Kraju. Tak jak nie możemy ratować chwytanych na ulicach miast i rozstrzeliwanych za niepopełnione winy (…).

Ta broszura będąca dokumentem – jest także wołaniem do sumienia świata.

(Maria Kann, Na oczach świata, 1943, s. 6-7).

Niemym świadkiem tragicznego losu powstańców i mieszkańców getta warszawskiego jest emaliowana, metalowa taca ozdobiona Tarczą Dawida – symbolem żydowskiej tożsamości i judaizmu.

Walki w getcie warszawskim rozpoczęły się 19 kwietnia 1943 r., kiedy to oddziały niemieckie, liczące ok. 2 tys. ludzi, wkroczyły na jego teren z zadaniem likwidacji żydowskiej konspiracji i jej przygotowań do walki. Przeciwko Niemcom wystąpiło około 500 powstańców z Żydowskiej Organizacji Bojowej i Żydowskiego Związku Wojskowego, wspomaganych przez pozostałą jeszcze w getcie ludność cywilną. Walki toczyły się o każdy dom i bunkier, Niemcy nie okazywali żadnej litości żydowskim bojownikom. Po miesiącu walk, kiedy getto leżało już w gruzach, kiedy wysadzono w powietrze Wielką Synagogę (15 maja 1943 r.), dowództwo niemieckie ogłosiło zakończenie działań bojowych, chociaż odosobnione punkty oporu walczyły jeszcze w czerwcu. Jak się szacuje w walkach zginęło około 7 tys. Żydów, część bojowników wycofała się kanałami poza teren getta, a ci którzy przeżyli byli wywożeni do obozów zagłady i obozów pracy.

Powstanie, pomimo tego że zakończyło się militarną porażką, stanowiło niezwykle ważny moment w historii polskich Żydów. Z bronią w ręku podjęli wówczas walkę z niemieckim barbarzyńcą i wyrazili w ten sposób swój zbrojny sprzeciw wobec zagłady.

Nie należy także zapominać o wsparciu dla walczących Żydów udzielonym ze strony Polskiego Państwa Podziemnego, które w miarę swoich możliwości dostarczało walczącym środków do walki.

Eksponaty: Zbiory Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku