Konferencja popularnonaukowa „Losy nauczycieli polskich w czasie II wojny światowej: ogląd historyczno-prawny i współczesne wyzwania pedagogiczne”

Jesienią 1939 r., równolegle z podbojem ziem Rzeczpospolitej, Niemcy rozpoczęli realizację planu eksterminacji polskich elit oraz depolonizacji, germanizacji i wyniszczania pozostałej części narodu. Polaków mordowano z powodu ich przynależności narodowej. Wśród ofiar wojennego i okupacyjnego terroru w pierwszych miesiącach po agresji III Rzeszy i ZSRS szczególne miejsce zajmuje elita państwa polskiego, w tym nauczyciele. W oczach okupantów było to środowisko zagrażające budowaniu niemieckiej „przestrzeni życiowej” i utrwalaniu sowieckiej rzeczywistości komunistycznej. Planową i systematyczną eksterminację bezpośrednią elit prowadzono z największą brutalnością pod dyktando rozkazu Hitlera o „zabijaniu bez litości i pardonu”. Na ziemiach okupowanych przez Niemców zmierzała ona do „politycznego oczyszczania gruntu” (politische Flurbereinigung) i „odpolszczania” (Entpolonisierung). Natomiast na obszarze zajętym przez Sowietów fizyczną likwidację przedstawicieli polskich elit prowadzono pod hasłami walki ze „szpiegami”, „burżuazyjną Polską” i „wrogami klasowymi”. W obu wypadkach zagłada przywódczego żywiołu służyła pozbawieniu Polaków tożsamości kulturowej i narodowej.