10 listopada 1950 aresztowano gen. Augusta Emila Fieldorfa (ps. „Nil”). 

W dniu 10 listopada 1950 roku w Łodzi przed siedzibą Rejonowej Komendy Uzupełnień w Łodzi został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa gen. August Emil Fieldorf (ps. „Nil”). 

Urodzony 20 marca 1895 roku w Krakowie, przed I wojną światową był członkiem tamtejszego Towarzystwa Sportowo-Gimnastycznego „Strzelec”. Po wybuchu wojny wstąpił 6 sierpnia 1914 roku jako ochotnik do Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii cesarskiej i przeniesiony na front włoski. Zdezerterował w 1918 roku i przystąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Krakowie. Uczestnik wojny polsko- bolszewickiej, brał udział w wyzwalaniu Dynenburga i wyprawie kijowskiej. 

W kampanii wrześniowej dowódca 51. Pułku Strzelców Kresowych w Brzeżanach. Internowany na Słowacji w trakcie próby przedostania się na zachód, zimą 1939 roku przedostał się do Francji. Tam ukończył kursy sztabowe i awansował do stopnia pułkownika. Został emisariuszem Rządu i Naczelnego Wodza do kraju. Po przedostaniu się do Warszawy został członkiem Związku Walki Zbrojnej, następnie działał w Wilnie i Białymstoku. W 1942 roku mianowany dowódcą Kierownictwa Dywersji (Kedyw) Armii Krajowej. Wydawał dyspozycję do likwidacji przedstawicieli administracji niemieckiego okupanta, w tym do przeprowadzenia Akcji Kutschera- zamachu na generała SS Franza Kutscherę, zastrzelonego 1 lutego 1944 roku. 

W kwietniu 1944 roku powierzono Fieldorfowi kierowanie organizacją kadrową AK o nazwie „Niepodległość (kryptonim NIE). Miała ona działać w warunkach przewidywanej okupacji sowieckiej ziem polskich. W październiku tego roku został zastępcą dowódcy Armii Krajowej, gen. Leopolda Okulickiego. Aresztowany przez NKWD, nierozpoznany pod fałszywym nazwiskiem Walenty Gdanicki, został zesłany na Ural. Wrócił do Polski w 1947 roku, ostatecznie zamieszkał w Łodzi przy dzisiejszej ul. Adama Próchnika. W odpowiedzi na obietnicę amnestii dla żołnierzy podziemia niepodległościowego zgłosił się do RKU w Łodzi. Napisał pod pelnym imieniem i nazwiskiem list do ministra obrony narodowej z prośbą o uregulowanie stosunku do służby w wojsku. Od gen. Gustawa Paszkiewicza, swojego przedwojennego przełożonego, a wówczas Dyrektora Biura Wojskowego Ministerstwa Leśnictwa, uzyskał potwierdzenie przebiegu przedwojennej służby.  

Osadzony w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej, po sfingowanym procesie został skazany przez sędzię Marię Gurowską w dniu 16 kwietnia 1952 roku na karę śmierci przez powieszenie. Wyrok wykonano 24 lutego 1953 roku o godzinie 15.00.