Żegnamy prof. Władysława Bartoszewskiego
Z wielkim żalem żegnamy zmarłego 24 kwietnia 2015 roku członka Kolegium Programowego Muzeum II Wojny Światowej, profesora Władysława Bartoszewskiego. Był jednym z najwybitniejszych Polaków, ambasadorem pojednania polsko-niemieckiego i współtwórcą polskiej dyplomacji po 1989 r. Jako były więzień obozu koncentracyjnego w Auschwitz oraz żołnierz AK, a także historyk i działacz społeczny i polityczny doskonale rozumiał, jak wielkie znaczenie ma dla współczesnego świata propagowanie wiedzy o II wojnie światowej, a przede wszystkim dialog między narodami. Uczestniczył w wielu międzynarodowych konferencjach i sympozjach poświęconych problematyce II wojny światowej, zagładzie Żydów, stosunkom polsko-niemieckim i polsko-żydowskim. W 1995 r. jako pierwszy polski minister spraw zagranicznych przemawiał na specjalnej sesji niemieckiego Bundestagu z okazji 50. rocznicy zakończenia II wojny światowej. Od 2007 r. pełnił funkcję sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i Pełnomocnika Prezesa Rady Ministrów ds. Dialogu Międzynarodowego.
W okresie powojennym był poddawany licznym represjom w związku z działalnością opozycyjną. W latach 1980-1981 był członkiem NSZZ Solidarność. Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany. W latach 1983-1990 profesor gościnny nauk politycznych na trzech uniwersytetach w RFN (w Monachium, Eichstaett i Augsburgu). Był autorem około 50 książek i 2000 publikacji na temat Armii Krajowej, okupacji, Powstania Warszawskiego, stosunków polsko-niemieckich i polsko-żydowskich. Wymienić tu można m.in.: Ten jest z Ojczyzny mojej. Polacy z pomocą Żydom 1939-1945 (z Zofią Lewinówną, 1967, 1969, 2007), 1859 dni Warszawy (1974, 1984, 2008), Los Żydów Warszawy 1939-1943(1983), Warto być przyzwoitym (1990, 2005), Moja Jerozolima, mój Izrael(2005), O Niemcach i Polakach. Wspomnienia. Prognozy. Nadzieje (2010),Mój Auschwitz (2010), I była dzielnica żydowska w Warszawie (2010),Kropla drąży skałę? Co mówiłem do Niemców i o Niemcach przez ponad pół wieku (2011).
Było dla nas zaszczytem, że mogliśmy z nim współpracować.
