Początki kurortu

Westerplatte stało się ważnym miejscem, nie tylko ze względów militarnych, ale także jako ośrodek rekreacyjny w pobliżu rozwijającego się Gdańska. W cieniu umacnianej militarnie wyspy rozwijał się kurort, oferujący zyskujące wówczas popularność kąpiele solankowe, wodne, morskie i słoneczne. Odkrywcą uroków, jakie stwarzało Westerplatte był Martin David Krüger – kapitan marynarki morskiej, inżynier budowy okrętów, który w 1829 r. kupił 16 działek na Westerplatte.

Sześć lat później w centrum wyspy otworzył pierwszy zakład kąpielowy z restauracją dla gości. W 1839 r. zakład kąpielowy przekształcił się w nadmorski kurort, do którego dopływały już statki pasażerskie z gośćmi. Od lat 50-tych XIX w. gdańszczanie zaczęli inwestować na Westerplatte – odkupywali od pierwszego właściciela część starych działek i dzierżawili nowe tereny, na których rozbudowywali infrastrukturę związaną z działalnością kurortu.

Już w połowie XIX wieku zaczęły powstawać na Westerplatte pierwsze domy letniskowe, istniała tam wówczas również gospoda, w której goście mogli nie tylko zjeść posiłek, ale również przenocować. Do lat 80-tych XIX wieku było jednak Westerplatte raczej spokojną osadą o charakterze wypoczynkowym i kąpieliskiem, w którym z wolna, z roku na rok, przybywało nowych budowli i gości. Intensywny rozwój Westerplatte nastąpił w dwóch ostatnich dekadach XIX wieku, wówczas to zasadniczo zmienił się jego wygląd i charakter. Dotychczasowe niewielkie kąpielisko, o lokalnym znaczeniu, przekształciło się w znany kurort i uzdrowisko.

Przełom w rozwoju nastąpił, gdy dotychczasowa spółka obsługująca ruch kuracjuszy została przekształcona w 1881 r. w towarzystwo akcyjne żeglugi parowej i kąpielisko „Wisła”(Weichsel-Danziger Dampfschiffahrt und See-Bad Actien Gesellschaft). Przejęło ono prowadzenie kąpieliska, domu kuracyjnego oraz eksploatacji statków pasażerskich w rejonie Gdańska i Westerplatte. Wybudowano wówczas molo spacerowe o długości 120 metrów z przystanią dla statków wycieczkowych (zwane Kaisersteg - Molo Cesarskie), łazienki dla pań, panów i familijne, dom zdrojowy z restauracją, halę plażową, hotel, kąpielowe zakłady lecznicze, korty tenisowe i kręgielnię. Były okresy, że w sezonie letnim w dni powszednie na Westerplatte było 2-3 tys. gości, a w niedzielę i święta dochodziło do 4,5 tys. Statystyki podane w lokalnej prasie wskazują, że w 1886 r. Westerplatte odwiedziło 100 tys. kuracjuszy, podkreślając rekordową liczbę odwiedzin. W 1889 r. wypoczywało już ponad 114 tys. osób, a przed I wojną światową dochodziło nawet do 120 tys.