Pierwszy polski oddział wartowniczy na Westerplatte

Żołnierz pełniący wartę przed bramą Wojskowej Składnicy Tranzytowej. Ze zbiorów Wojskowego Biura Badań Historycznych.

W październiku 1925 r., Rada Portu i Dróg Wodnych podjęła decyzję w sprawie określenia granicy polskiej składnicy na Westerplatte. Przebiegała ona wzdłuż kanału portowego, (bez nabrzeża, które było pod kontrolą Rady Portu i Dróg Wodnych w Gdańsku), do nasady wschodniego mola wejściowego do portu gdańskiego. Stąd dalej wzdłuż plaży Zatoki Gdańskiej i przecinała nasadę półwyspu na wysokości Zakrętu Pięciu Gwizdków. Teren w powyższych granicach liczył 60 ha powierzchni i miał 3,5 km obwodu.

Polska otrzymała Westerplatte w wieczystą dzierżawę w dniu 31 października 1925 r.

Rząd polski nie mógł wznosić na terenie składnicy żadnych obiektów o charakterze fortyfikacyjnym. Westerplatte jako obszar wojskowy miał być ogólnie niedostępny, jedynie odpowiednia przepustka umożliwiała wejście na teren składnicy. Niektóre organy Wolnego Miasta Gdańska miały prawo wstępu na półwysep w celach kontroli.

Decyzją Rady Ligi Narodów z grudnia 1925 r., na terenie składnicy mogło przebywać maksymalnie 88 polskich żołnierzy w tym 2 oficerów, 20 podoficerów i 66 szeregowych.

Pierwszy oddział wartowniczy przybył na Westerplatte 18 stycznia 1926 r.

Komendanci Wojskowej Składnicy Tranzytowej:

18.01.1926 - 21.06.1926 kmdr ppor. Ignacy Szaniawski
21.06-1926 - 10.06.1927 kmdr ppor. Borys Mohuczy
10.06.1927 - 21.01.1931 kmdr ppor. Józef Czechowicz
21.01.1931 - 16.07.1934 kpt. Jan Lityński
16.07.1934 - 03.12.1938 mjr Stefan Fabiszewski
03.12.1938 - 07.09.1939 mjr Henryk Sucharski