Henryk Sucharski

Ur.  12 listopada 1898 w Gręboszowie, zm. 30 sierpnia 1946 r. w Neapolu. Polski dowódca wojskowy, major Wojska Polskiego, komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte.

Pochodził z rodziny chłopskiej. Miał troje rodzeństwa. Uczył się w II Cesarsko-Królewskim Gimnazjum w Tarnowie, jednak edukacji nie zakończył, gdyż w 1914 roku wybuchła I wojna światowa. Starał się kontynuować naukę w czasie działań zbrojnych. 17 listopada 1917 r. zdał tzw. maturę wojenną.

Rok później ukończył Rezerwową Szkołę Oficerską w Opatowie i jako kadet-aspirant, został wcielony do 9. kompanii 32. Pułku Strzelców we Włoszech. Podczas I wojny światowej walczył na froncie włoskim. W 1919 r., po powrocie do rodzinnej miejscowości,  wstąpił do Wojska Polskiego. Swoją karierę w szeregach polskiej armii rozpoczął 7 lutego w 16. pułku piechoty w Tarnowie. W marcu został przeniesiony na front czeski do Cieszyna. W czerwcu został awansowany do stopnia kaprala.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej, pod koniec października 1919 r. został przeniesiony na front litewsko-białoruski, gdzie we wrześniu został podchorążym, a w styczniu 1920 r. otrzymał awans na podporucznika i został mianowany dowódcą kompanii w batalionie szturmowym 6. Dywizji Piechoty. Za osobistą odwagę w obliczu wroga i wykazanie inicjatywy w dowodzeniu w bitwie pod Połonicą-Bogdanówką, 30 sierpnia 1920 r. został przedstawiony do odznaczenia Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Ponadto za męstwo na polu chwały otrzymał Krzyż Walecznych. Pod koniec 1921 r. został przyjęty do zawodowej służby wojskowej, podczas której awansował kolejno: w 1922 r. na stopień porucznika, w 1928 r. kapitana i w 1938 r. majora.

3 grudnia 1938 r., z rozkazu szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, został przeniesiony na stanowisko komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. W czasie obrony major, świadom, że Westerplatte nie otrzyma żadnej obrony i wobec pogarszającego się stanu rannych, skłaniał się ku poddaniu Składnicy, jednakże wobec sprzeciwu oficerów walki kontynuowano. Rankiem 7 września, po zniszczeniu Wartowni Nr 2, wydał rozkaz kapitulacji. Z powierzonych jego dowództwu ponad 200 żołnierzy zginęło kilkunastu.

Wraz z innymi oficerami został odwieziony do Hotelu Centralnego w Gdańsku. Następnie był przetrzymywany kolejno w obozach Stablack, Reisenburg (Prabuty), w Oflagu IV A Hohenstein, Oflagu II B Arnswalde (Choszczno), Oflagu II D Gross-Born (Borne Sulinowo – Kłomino).

Po uwolnieniu, w lipcu 1945 r. przedostał się do dowództwa II Korpusu Polskiego we Włoszech. W styczniu 1946 r. został przyjęty do służby wojskowej z przydziałem na dowódcę 6. Batalionu Strzelców Karpackich. Od 19 sierpnia przebywał w brytyjskim szpitalu wojskowym w Neapolu, gdzie zmarł 30 sierpnia 1946 r. na zapalenie otrzewnej. Został pochowany 1 września na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Casamassima w prowincji Bari we Włoszech.

21 sierpnia 1971 r. szczątki majora Henryka Sucharskiego zostały ekshumowane i przewiezione do Polski. 1 września 1971 r. urnę z prochami udekorowano Krzyżem Komandorskim Orderu Wojennego Virtuti Militari i złożono na Westerplatte.