29 listopada 1944 roku premierem Rządu RP na uchodźstwie został Tomasz Arciszewski

Tomasz Arciszewski urodził się  4 listopada 1877 roku w Sierzchowach (dzisiaj woj. łódzkie) jako syn powstańca styczniowego Mikołaja i Heleny z d. Młynarskich. Od lat młodzieńczych podejmował się pracy robotniczej, brał udział także w strajkach przeciwko 14-godzinnemu trybowi pracy. W 1896 roku wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Od 1904 roku wszedł do Frakcji Bojowej PPS. Razem z Józefem Piłsudskim brał udział w akcji pod Bezdanami, rabując rosyjski transport 200 tysięcy rubli na trasie z Wilna do Petersburga.

W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów. Na terenie Kongresówki tworzył struktury Polskiej Organizacji Wojskowej. W pierwszych rządach premierów: Ignacego Daszyńskiego i Jędrzeja Moraczewskiego obejmował odpowiednio tekę ministra pracy i ministra poczt i telegrafów. W czasie wojny polsko-bolszewickiej Arciszewski współorganizował dywersję na tyłach Armii Czerwonej. Poseł na Sejm Rzeczpospolitej I, II i III kadencji, a także radny miasta Warszawy (1919-1934, 1938-1939).

W wyniku wybuchu wojny z Niemcami 1 września 1939 roku organizował Robotnicze Brygady Obrony Warszawy. Wraz z PPS przeszedł do konspiracji. Został przedstawicielem PPS, wraz z Kazimierzem Pużakiem, w Radzie Jedności Narodowej (RJN)- reprezentacji politycznej partii w strukturach Polskiego Państwa Podziemnego. Razem z członkami RJN stał na straży nieustępliwej postawy wobec dążeń ZSRR w Europie Środkowo-Wschodniej.

W ramach operacji Most III został pod koniec lipca 1944 roku przerzucony do Londynu. W dniu 7 sierpnia 1944 roku, dekretem Prezydenta RP na uchodźstwie Władysława Raczkiewicza, został mianowany następcą Stanisława Mikołajczyka na stanowisku premiera rządu emigracyjnego. Wielokrotnie zabiegał u premiera Wielkiej Brytanii Winstona Churchilla o pomoc dla walczących powstańców warszawskich. Był krytyczny wobec rozmów Mikołajczyka z Józefem Stalinem na temat utworzenia rządu polskiego z władz RP na uchodźstwie i Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN).

Krytykował postanowienia konferencji jałtańskiej, podkreślając brak informacji od sojuszników co do jej postanowień wobec kształtu powojennej Polski. Po aresztowaniu przywódców Polskiego Państwa Podziemnego przez NKWD i wywiezieniu ich do Moskwy interweniował u Churchilla i w siedzibie ONZ w San Francisco. Wielokrotnie szkalowany przez Rosjan i polskich komunistów za działania na rzecz niepodległości Polski otrzymał notę od Wielkiej Brytanii i USA w dniu 5 lipca 1945 r. o wycofaniu poparcia dla rządu emigracyjnego. Po wojnie działał w kręgach politycznych polskiej emigracji, stając na czele Londyńskiej Rady Politycznej i tzw. Radę Trzech, wspólnie z Edwardem Raczyńskim i gen. Władysławem Andersem. Zmarł 20 listopada 1955 roku w Londynie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari V klasy i Krzyżem Walecznych.

Zdj. Narodowe Archiwum Cyfrowe