17 stycznia 1945 r. Armia Czerwona wkroczyła do ruin lewobrzeżnej części Warszawy

17 stycznia 1945 r. Armia Czerwona wkroczyła do ruin lewobrzeżnej części Warszawy. Zajęcie stolicy Polski przez armię Stalina stanowiło kolejny krok na drodze podboju Polski przez Sowietów i ich nominatów. 

Wypieranie wojsk niemieckich z obszaru Drugiej Rzeczypospolitej przez Armię Czerwoną, począwszy od stycznia 1944 r. kończyło najbardziej krwawą okupację, jakiej doświadczyła Polska w swoich dziejach. Z rąk niemieckich zginęło około 5,5 mln. obywateli RP. Społeczeństwo wyczekiwało wolności i bezpieczeństwa. Nie doczekało się ani jednego, ani drugiego. Każdy dzień uzmysławiał, że Armia Czerwona przedstawiana przez komunistyczną propagandę jako wyzwoliciele, była armią zdobywców, realizujących przede wszystkim imperialne cele przywódcy Związku Sowieckiego.

Opanowanie ziem polskich przez Armię Czerwoną w latach 1944-1945 stanowiło jeden z kluczowych elementów realizacji stalinowskiego planu zaprowadzenia w powojennej Polsce komunistycznej dyktatury. Dla Polaków uznających autorytet Rządu Rzeczypospolitej na Uchodźstwie oraz jego struktur krajowych w postaci Polskiego Państwa Podziemnego perspektywa rychłego zakończenia wojny i straszliwej okupacji niemieckiej, paradoksalnie nie wiązała się z możliwością podjęcia dzieła odbudowy niepodległej i suwerennej ojczyzny. Na przeszkodzie urzeczywistnieniu tych dążeń stanęła ofensywa sowiecka, której jednym z celów było stworzenie warunków do siłowego przejęcia władzy w Polsce przez komunistów. Narzucony Polakom totalitarny system komunistyczny wiązał się z gwałtowną sowietyzacją, brutalnymi represjami i masowym terrorem skierowanymi zarówno przeciwko ludności cywilnej, jak i przedstawicielom cywilnych i zbrojnych struktur Polski Podziemnej.

W 1945 r. Rzeczpospolita Polska została podbita przez Związek Sowiecki, czyli tego samego agresora, który 17 września 1939 r. wywiązując się z tajnej antypolskiej zmowy z Hitlerem (pakt Ribbentrop-Mołotow), zbrojnie zagarnął ziemie polskie, podzielił się nimi z III Rzeszą i definitywnie zlikwidował wówczas polską państwowość.

W sierpniu i wrześniu 1944 r. ten sam sowiecki agresor stojąc nad Wisłą biernie przyglądał się heroicznej walce powstańców warszawskich, którzy zbrojnie upomnieli się o Polskę wolną, demokratyczną i sprawiedliwą. Realizacja tych celów przez Polaków stała w rażącej sprzeczności z założeniami ideologicznymi stalinowskiego komunizmu.

W 1945 r. Polska wciąż była przedmiotem agresywnej polityki Stalina, który wraz z militarnymi sukcesami odnoszonymi w walce z niedawnym niemieckim sojusznikiem, realizował własną politykę budowy komunistycznego totalitarnego imperium na terenie Europy Środkowo-Wschodniej.    

Kiedy w 1945 r. zakończyła się najstraszliwsza w dziejach wojna światowa, w Polsce rozpoczął się okres sprawowania rządów przez komunistów, którzy wolność Polaków i niepodległość Rzeczpospolitej w pełni podporządkowali zbrodniczemu interesowi sowieckiemu.