130. rocznica narodzin św. Maksymiliana Marii Kolbego
Życie, posługa kapłańska, wreszcie – męczeńska śmierć o. Maksymiliana Kolbego zaprzeczyły ideom dehumanizacji, które legły u podstaw XX-wiecznych totalitaryzmów. W 130. rocznicę narodzin przypominamy postać jednego z największych współczesnych autorytetów moralnych i świętego Kościoła katolickiego.
Ojciec Maksymilian Maria Kolbe (właśc. Rajmund Kolbe) urodził się 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli. Dorastał w pobliskich Pabianicach, gdzie ukończył szkołę powszechną i rozpoczął naukę w szkole średniej. W wieku zaledwie 13 lat został przyjęty do Małego Seminarium Duchownego OO. Franciszkanów we Lwowie. Wtedy również poczuł powołanie, by wstąpić do zakonu. Pierwsze śluby zakonne, które związały go na całe życie z franciszkanami, złożył 5 września 1911 r. Na lata 1912–1919 przypada pobyt św. Maksymiliana Kolbego w Rzymie. Wieczyste śluby zakonne złożył 1 listopada 1914 r., a święcenia kapłańskie otrzymał 28 kwietnia 1918 r. Został też doktorem filozofii (1915 r.) i teologii (1919 r.). W czasie pobytu w Rzymie założył również związek o charakterze duszpasterskim – Rycerstwo Niepokalanej, który będzie miał znaczący wpływ na życie i posługę św. Maksymiliana Kolbego.
Po powrocie do Polski w pełni zaangażował się w misję ewangelizacyjną. Od 1922 r. rozpoczął wydawanie miesięcznika „Rycerz Niepokalanej” i rozbudował prężne ośrodki wydawnicze – najpierw w Grodnie, a później w Niepokalanowie, gdzie powstał również klasztor. W szczytowych latach działalności tego czasopisma, a więc 1936–1939, jego nakład wynosił do 750 tys. egzemplarzy, choć w niektórych miesiącach mógł przekraczać nawet milion. Za sprawą intensywnej działalności kapłana znacząco rosła liczba powołań do klasztoru franciszkanów. Warto wspomnieć, że wcześniej, w latach 1930–1936, o. Maksymilian Kolbe przebywał w Japonii, gdzie pełnił służbę misjonarską. W 1931 r. z jego inicjatywy m.in. powołano klasztor franciszkanów w Nagasaki. Na Dalekim Wschodzie ukazywała się japońska edycja „Rycerza Niepokalanej”, co – łącznie z przekazem radiowym – było zalążkiem nowoczesnej ewangelizacji. Takie skuteczne formy docierania do wiernych św. Maksymilian Kolbe rozwijał w Polsce aż do wybuchu II wojny światowej, tworząc m.in. ogólnopolską rozgłośnię radiową.
Wrzesień 1939 r. przyniósł kres dynamicznego rozwoju klasztoru w Niepokalanowie i aresztowanie o. Maksymiliana Kolbego, który trafił kolejno do obozów w Łambinowicach, Gębicach i Ostrzeszowie. Został uwolniony 8 grudnia 1939 r. i ponownie aresztowany 17 lutego 1941 r. Osadzono go w więzieniu Pawiak, skąd po ponad trzech miesiącach trafił do KL Auschwitz. Tam 14 sierpnia 1941 r. zginął z rąk niemieckich oprawców, poświęcając swoje życie dla innego współwięźnia, Antoniego Gajowniczka.
Pamięć o życiu i posłudze o. Maksymiliana Kolbego nie uległa zatarciu, wręcz przeciwnie. Jego bezgraniczne poświęcenie dla drugiego człowieka było żywym świadectwem wiary i miłości bliźniego, wywierając ogromny wpływ na życie tysięcy ludzi, nie tylko w Polsce. Ten wielki kapłan został beatyfikowany 17 października 1971 r., a kanonizowany – 10 października 1982 r., w niezwykle trudnej dla Polaków rzeczywistości stanu wojennego i komunistycznych represji.
